उदयराज शिलाकार

ब्रतबन्ध भोजमा पाहुना लाग्न गएका चन्द्रमाया तताजु भोज घरको टोलमा पुगेपछि एक पटक लामो श्वास फेरेर घडी हेरे । त्यत्ति ढिला त भएको छैन । काठमाडौंको ट्राफिक जाममा घण्टौँ फसेर बल्ल बल्ल उम्किन सकेको खुसीसहित धेरै समयपछि पुराना छिमेकीले सम्झेको खुसी पनि मिसिँदा दोहोरो खुसीले मन प्रसन्न पारेर कार्डमा एक पटक नजर लगाइन् । पुरानो ठाउँ अब्यवस्थित भयो भनेर यहाँ सरेका लक्ष्मीनानीको परिवार यहाँ पनि उस्तै समस्यामा रहेको छ भनेर बुझ्न चन्द्रमायालाई कुनै गार्‍हो लागेन ।

नयाँ वस्ती भन्नु मात्र, घर अग्लो भएर पनि बाटोको हालत उस्तै साँघुरो नै । पुरानो वस्तीमा भए लक्ष्मीनानीलाई सबैले चिन्थे र सम्मान पनि गर्दथे । नयाँ वस्तीमा सोधखोज गर्दा पनि कसैले बताउन नसकेपछि फोनबाट सम्पर्क गरिन् । दुई मिनेटमै लक्ष्मीनानी आफैँ आएर लिन आइन् । दुई पुराना छिमेकीको भेटमा झन् बढी खुसी थपियो । एकै निमेषमा भोजको घरमा पुगियो । भोज घर भन्नु मात्रै हो खास कुनै चहलपहल थिएन । नयाँ वस्तीको ठाउँमा सुरक्षाको कमीको कारण मानिसहरू आएर पनि कसैलाई नकुरी जे छ सोही खाएर हिँडेका रहेछन् । चन्द्रमायालाई आफू पुरानै ठाउँमा रहिरहेकोमा गर्व नै महशुस भयो । फेरी त्यस्तै जाममा परेर फर्किनु पर्ने वास्तविकताले तुरुन्तै काम सकेर जाने उद्देश्ले चन्द्रमायाले आफूले ल्याएका सगुन र उपहार दिन ब्रतबन्ध गरेका केटाहरूको बारेमा सोधिन् । लक्ष्मीनानीको बोलावट सँगै जुम्ल्याहा झैँ उमेरका दुई भाई आइपुगे ।

दुई दाजुभाईको उपस्थितिले चन्द्रमाया तताजु अलमल्लमा परिन् – यो हुन् या त्यो ? दुबैमा केही फरक त अवश्य छ । तर, पनि कुन हुन् ठम्याउन सकेनन् । भर्खर ताते गरेको समयका ती दुई भाईको त्यसबेलाको स्मृति चित्रसँग अहिलेको मुहार दाँजेर हेर्‍यो तर निकै समय मानसपटलमा जोड दिएर पुराना स्मृतिसँग दाँजेर हेर्दा पनि भेउ पाउन नसकेपछि आईमाई मन ठाम्न सकेन र भोजवाला लक्ष्मीनानीसँग मुख फोडेर सोधि हालिन् – “हैन हो लक्ष्मी ! तिम्रो छोरो कुन चाहीँ हो ?

“दुबै नै हो ।” जवाफ आयो ।

“मेरो मतलब, कुन चाहीँलाई तिमीले धर्मपुत्र अपनाए पछि आफ्नै कोखबाट जन्मेको हो ?”

“मैले बिर्सिसकेँ ।” मातृ हृदय दृढ भई बोल्यो ।